AXEL

Aśka Axelowa

Koszmarny dzień...

Dziś Axel kończyłby 8 lat.

Kiedyś oczekiwałam tej ósemki z niejaką niecierpliwością, gdyż jest to dla mnie taki próg, kiedy golden przekroczywszy go staje się "starszym psem". A ja uwielbiam starsze goldeny.
I zawsze sobie mówiłam, że gdy Axel przekroczy ósemkę, to będzie miał już z górki.
Nie przekroczył.
Nie dane mi było mieć "starszego psa".

Ból wcale nie maleje, dziura w sercu się nie zabliźnia.
Myślę o nim codziennie.
Wspominam.
Łzy nie przynoszą ukojenia.
Mówi się, że czas leczy rany... Tiaaaa. Tej nie leczy Sad

Nela99

Zorkowa

Jeszcze duuuużo czasu upłynie aby przy wspomnieniach nie płakać Sad

Aga22

Przykro mi bardzo, ale muszę niestety przyznać ci rację - tej rany nie da się wyleczyć. Czasami na krótką chwilę natłok spraw pozwala zapomnieć, ale potem pojawiają się daty: data urodzin, data kiedy pojawił się w twoim domu, data pierwszego wspólnego wyjazdu, data kiedy zachorował i wreszcie ta najgorsza, zawsze nie w porę - data kiedy zasnął, odszedł...

Ola i Kort

chociaż wszyscy tu jesteśmy psiarzami- goldeniarzami, przez całe życie opiekujemy się różnymi psami i zależy nam na każdym z osobna to jednak każdy chyba raz w życiu spotyka TEGO najważniejszego i mimo, że pojawiają się inne to TEN jeden będzie jedynym:( Sad

Asiu jesteśmy z Tobą...

Gosia&Imka

Asiu, doskonale Cię rozumiem....
Moja rana po stracie Enigmy nadal otwarta.. chociaż Imcia robi wszystko, żeby zabliźniła się.....
Też czekałam na "starość" Eni.... też nie dane mi było tego przeżyć..... Ale teraz mam Imkę...
A Ty masz Leo

A może tak musiało być, psiak odchodzi, a jego miejsce zajmuje inny, potrzebujący, cierpiący........
ja sobie tak to właśnie tłumaczę.... i wtedy ciut mi lżej......

Trzymaj się dzielnie Asiu!!

Szocikowa_

Nie doczekaliście starości swoich psów,czyli bezradności,bezsilności,że nic sie nie da zrobić i trzeba patrzeć jak odchodzą.Nie wiem co gorsze,ale mam taką zabawę "w Polyannę"dobrze że złamałam rękę a nie kręgosłup.Wszystko jest w naszej głowie,to fakt,ale serca nie da się zagłuszyć.I co to moje pisanie dało?Może mi trochę lżej,że sie wygadałam.Każdy z nas ma taką dziurę w serduchu i ona tam będzie ,ale z czasem przyzwyczajamy sie,że to tylko wspomnienie i cieszymy się nim i wspominamy,wspominamy........

Aśka Axelowa

Dziś mija rok.
Nie przestaję tęsknić, każdego dnia...

Crying or Very sad

Kuba i Kaprys

Joanna Axlowa

Och Asiu, dawno mnie nie było na forum i nie wiedziałam, że Twój Axel też odszedł, bardzo mi przykro i mam nadzieję, że spotkają się z moim Axlem za Tęczowym Mostem.