Fundacyjne bumerangi :-(

Nela99

Agato, a macie jakiś pomysł co dalej z Niko? Chodzi mi o to czy szukacie mu nowego DT czy lepiej, żeby wrócił do znanych mu ludzi, a może czekacie na DS? Czy odebranie Niko od obecnych opiekunów jest pilne?

Agata_Emi_Lili

Narazie nie mamy żadnego planu, co dalej. Pewne jest tylko to, że możliwości są bardzo ograniczone.

Ania80

Ja niestety zupełnie nie rozumiem osób, które biorą psy i potem je oddają. I to nie tylko chodzi o adoptowane psy (choć to dla mnie jest zupełnie nie zrozumiałe, mimo że nie należę do osób nieempatycznych), ale o te wzięte niby od szczeniaka i na zawsze. A potem nagle pies traci wszystko.
Sama mam w tej chwili trzy przygarnięte psy. Bywa w życiu różnie. Od czterech lat choruję i bywają momenty bardzo ciężkie. Bywają wtedy myśli, że gdyby ich nie było, byłoby mi łatwiej. Ale nigdy w życiu bym ich nie oddała. Bywały okresy, że miałam potworne trudności finansowe, a mimo to psy miały wszystko co trzeba, a sobie odejmowałam. Więc nikt mi nie powie, że nie można. Teraz oprócz mojego starszego kundelka, którego przygarnęłam jako szczeniaka, i Ozzy`ego, który na szczęście na razie jest zdrowy, mam amstaffeczkę Emi, która choruje. Koszty jej leczenia miesięcznie są jak dla mnie bardzo duże. Ale ani przez chwilę nie pomyślałam by się jej pozbyć. Wiem, że cokolwiek by się nie działo, musze dać dla niej radę. Jasne, że są momenty zwątpienia (zwłaszcza gdy choroba mi dokopuje), ale nie wyobrażam sobie bym mogła je wyrzucić. Czasami w żartach lub z bezsilności mówię, że szukam dla nich domu, ale wszyscy od razu jednogłośnie mówią "jasne, ty byś ich nie oddała nigdy". I tak jest. Choć niejednokrotnie mam poczucie, że może w innym domu miały by się lepiej, bo miałyby więcej niż ja jestem w stanie im zapewnić.

karola

Aniu,

Przychylam się całkowicie do Twojej opinii. Nie chcę tutaj nikogo krytykować, ale ja sama nieraz miałam bardzo ciężkie sytuacje życiowe, lecz pomimo tego ani przez chwilę nie zastanawiałam się nad oddaniem któregokolwiek z moich psów.
Dobrze by było, gdyby każdy przy zakupie bądź adopcji dorosłego psa zadał sobie pytanie: czy w razie choroby, wyjazdu, braku pracy (tym samym finansów), ciężkiej sytuacji w rodzinie itd. jestem skłonny zapewnić kochający dom mojemu psu?

Myślę, że to poprawiło by sytuację w wielu schroniskach a ludzie bardziej świadomie kierowali by swoimi wyborami.

Denerwuje mnie, gdy np. dorośli kupują dzieciom pieski np. Yorki, bo "tak ślicznie wyglądają", a gdy dorosną, odkładają na przysłowiową półkę, bo jednak opieka nad psem jest trudniejsza, niż sobie wyobrażali.

Ja oczywiście też miewałam chwile zwątpienia, Nugat nie należał do łatwych psów, lecz nigdy, przenigdy bym go nie oddała Sad

Katarzyna_Margo

Ponad trzydzieści psów. Dużo czy mało? Tyle trafiło pod opiekę fundacji, gdy w domu pojawiło się małe dziecko. Tyle razy tę przyczynę podano oficjalnie. Gdyby chcieć zrobić rzetelną statystykę należałoby doliczyć jeszcze różne „alergie” i „wyjazdy”. Niektóre z psów wróciły z naszych domów adopcyjnych. Z rodzin, które przeszły naszą weryfikację uznawaną przez wielu za idiotycznie restrykcyjną. Podejrzewamy, że to specyfika naszej fundacji, w organizacjach pomagającym mastiffom czy bulterierom prawdopodobnie ta przyczyna zwrotów pojawia się znacznie rzadziej. Wszak golden psem rodzinnym jest, idealnym dla dzieci, prawda?

„Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”.
Myślicie, że właściciele Logana kłamali w ankiecie i rozmowach z nami przed adopcją? Nie, oni głęboko wierzyli, że wiedzą, chcą, potrafią. Wierzyli oni, wierzyli również pozostali z tej trzydziestki. Dlaczego się nie udało? Bo zabrakło wiedzy, wyobraźni, empatii.

Myślicie, że właściciele psa, który ugryzł dziecko (podrapał je, zahaczył kłem, bo wlazło do psiego azylu i naruszyło nietykalne psie terytorium) podejrzewali, że ich pupil może to zrobić? Nie, oni głęboko wierzyli, że golden do tego nie jest zdolny, nie ich golden, przecież go doskonale znają. Siedemdziesiąt osiem razy wcześniej było OK., dlaczego nie udało się siedemdziesiąty dziewiąty? Bo zabrakło wiedzy, wyobraźni, empatii.

Myślicie, że właściciel psa, który ma małe dziecko, nie chce dla swojego pupila jak najlepiej? Wręcz przeciwnie, chęci ma jak najlepsze i wie, że nie tylko dziecko ma potrzeby, pies również. Nie jego wina, że spacer z wózkiem i psem na smyczy jest do niczego. Psu musi wystarczyć, że posiedzi uwiązany do parkanu przy placu zabaw. Brakuje wiedzy, wyobraźni, empatii.

Macie dość? Bo my możemy ciągnąć to długo, siedem lat działalności fundacji dostarcza mnóstwo materiału do takiej wyliczanki. Kiedy widzimy takie „słodkie” filmiki z niemowlęciem grzebiącym w pysku psa, to zadajmy sobie pytanie: po jaką cholerę staramy się ludziom tłumaczyć, podsuwać lektury, przestrzegać? Przecież wszyscy wiedzą, że golden psem rodzinnym jest, idealnym dla dzieci, prawda? Jaką naukę wyniesie maluch z takiej sytuacji, szacunku do żywych istot ma się nauczyć? Używając psa jako poduszki albo zjeżdżalni? Pakując mu paluszki do oka, ucha czy ciągnąc za ogon? Nikogo nie obchodzi samopoczucie psa w takiej sytuacji, wystarczy, że ładny obrazek mamy. Szacunek działa w obie strony albo nie działa wcale. Pozwalacie psu jeść z miski dziecka, spać w jego łóżeczku, wkładać jęzor do oka?

W zasadach adopcji mamy zapis, że pies może zamieszkać w rodzinie, w której dzieci mają więcej niż sześć lat. Dziś mielibyśmy ochotę podnieść tę granicę do lat szesnastu. Nie zrobimy tego, bo to nie rozwiązuje problemu. Przecież zgłaszają się do nas młodzi ludzie, u których za chwilę albo za trzy lata może pojawić się niemowlę. Zawsze mamy w takiej sytuacji dylemat. Nie mamy prawa o to pytać, ale gdybyśmy zapytali, to oczywiście wysłuchalibyśmy gorących zapewnień, że pies nie ucierpi, że nadal będzie oczkiem w głowie, itd. itp. Na jakiej podstawie ludzie składają takie deklaracje? Może na podstawie właśnie takich zdjęć i filmików jak te, które tu przytaczacie. Młodzi ludzie widzą wyłącznie sielski obrazek. Nie widzą natomiast drugiej strony medalu.

Owszem, są domy, w których jest zdrowy, dobrze funkcjonujący układ małe dziecko-pies. Zazwyczaj - chociaż też nie ma gwarancji - udaje się to w domach ludzi, którzy mają psy od lat i doskonale je rozumieją. W żaden sposób nie zmienia to sytuacji tych wszystkich psów porzuconych, ponieważ nie zmieściły się w jednym domu z dzieckiem.

Chcecie wiedzieć, jak się kończą dobre intencje nie poparte wiedzą, wyobraźnią, empatią? Tak się kończą: „Od początku mówiliśmy, że planujemy dzieci (…)Swoim spokojem i cielęcym spojrzeniem zakamuflował się i wydawał się idealny dla młodego małżeństwa planującego dużą rodzinę. Nie podołał temu zadaniu.”
Pies nie chciał pozować do ładnego obrazka z dzieckiem, nie udało się nakręcić wzruszającego filmiku. No to pies się musiał wyprowadzić. Zero chęci zrozumienia potrzeb psa, świadomości, że ich zaspokojenie rozwiązałoby problemy. Że szczęśliwy pies to spokojny pies. Że zapewnienie komfortu psychicznego psa jest naszym obowiązkiem tak samo, jak dbałość o jego zdrowie i bezpieczeństwo.

Nie podołał zadaniu... Jak samochód, który miał w 6s. przyspieszać do setki i nie podołał. A warsztatów do naprawy zwierzaka nie ma. Dobrze, że jest gwarancja i można zwrócić.

Zanim wzruszy cię widok malucha przytulonego do psa, spójrz w jego oczy. Psie oczy, nie dziecka. A jeżeli bawi cię widok dziecka jadącego na psie, oddaj psa proszę. Przyjmiemy go i poszukamy mu lepszego domu.

Mario

Mocne, dające do myślenia...zwłaszcza zdanie..." Nie podołał temu zadaniu ".... . Mamy z Dorotą takie szczęście, że pies fundacyjny (Doxa) jest u nas od blisko roku. Wprowadziła się jak Daga miała niecały rok. Wcześniej była inna goldenka Pama. Daga wie, że psu się palców do buzi, oka, nosa itp nie wkłada. Mało tego, wie, że psa należy pogłaskać, poklepać i można się nawet przytulić. Wie, że psu się daje jedzenie i wtedy mu się nie przeszkadza.
Doxa wychodzi z nami na spacery normalnie, a jak mamy iść na plac zabaw to najpierw jest normalny spacer z psem i dzieckiem, a potem pies do domu, a dziecko z nami na plac zabaw.

Potwierdzam słowa poprzedniczki. Żeby mieć psa przy małym dziecku, trzeba wyznaczać zasady obojgu i zajmować się też obojgiem. To tak jakby się miało dwoje dzieci i uczyło je wzajemnego szacunku i współpracy w grupie.

Asia Zuzkowa

Kasiu! Słowa bardzo mocne ale również bardzo prawdziwe. Wprawdzie nie możemy wszystkich wrzucac do jednej beczki. Edukacja społeczeństwa jest bardzo ważna ale wiadomo, że niektórych ludzi nie zmienimy. Jest mi tak samo żal psiaków jak tobie.

Dortomkowa Rodzinka

Żeby nie zaśmiecać wątku Logana to tutaj...
A ja qrczę nadal nie umiem zrozumieć dlaczego... Dlaczego w dzisiejszym świecie coraz częściej oddajemy/wyrzucamy (również w ludzkich relacjach) a nie staramy się/próbujemy naprawić zanim oddamy/wymienimy/wyrzucimy ....
Tak mi się nasunęła taka refleksja...
Loganku, przepraszam Cię za nas ludzi... Sad

Albisiowo-Lenkowe Marciny

Odnośnie Logana... Q.cze, u mnie w górskim otoczeniu, burze przewijają się często i dają popalić ze zwielokrotnioną siłą jakie daje echo. Trzęsąca się Lena, mimo farmaceutyków, potrzebuje by ją głaskać i przytulać tak panicznie boi się odgłosów z za okna. Siedzę więc czasami do 2-3 w nocy przy mojej suni, bo ona jest członkiem mojej rodziny, ona mnie zaufała i wiem że nie mogę zawieść tego zaufania i na tym to polega...Życzę tym ludziom (?), albo po prostu nic im nie życzę, tak będzie lepiej. Loganowi za to życzę prawdziwego, wymarzonego domu, na całe i do końca. Trzymam mocno kciuki!

Dorota Jenisiowa

Ten wątek zaczął się od naszego Genoma (on był takim bumerangiem).
I jak tak czytam, to Genom też ma kwalifikacje żeby go znowu "zwrócić".
Cały czas jest problem z zostawaniem w domu, burzy boi się panicznie, w okresie burzowym boi się nawet deszczu i nie chce wychodzić na spacer jak pada, wieczorem boi się chyba ciemności bo spaceruje koło nogi i nie chce odejść dalej. W tych strachach pomaga mu chyba trochę obecność Nilki, bo ona chętnie chodzi na każdy spacer i wtedy Gienio też idzie (opornie, ale idzie).
Z drugiej strony jednak, jest to chyba najwierniejszy pies jakiego miałam i najbardziej potrzebujący człowieka, więc nikomu go nie oddam, bo zrobiłabym mu tym WIELKĄ krzywdę.
My tez trzymamy kciuki za Logana, żeby znalazł takich ludzi którzy poradzą sobie z jego lękami.

Agata_Emi_Lili

W sumie to nie ma znaczenia, ale tylko doprecyzuję, że Logan został oddany nie stricte dlatego, że boi się burzy tylko dlatego, że niszczy ze strachu podczas burzy (m.in. wydrapał dziurę w materacu).

Albisiowo-Lenkowe Marciny

Dziury w tynku, zjedzone tapety, zjedzone buty, kapcie, ciuchy, rozwalony balon z winem (zalane całe pomieszczenie), przekopany trawnik (u teściowej

), powyrywane roślinki i sadzonki, zniszczony płotek, ubrudzone ściany, etc, etc... To dorobek z ostatnich kilku lat moich trzech złotek

, mimo tego i za to je kochałem i kocham i nie oddam (prędzej żony bym się pozbył

) To jest moja rodzina na dobre i na złe i tyle

Katarzyna_Margo

Nie wytrzymałam, muszę:

Beata, Twoi chłopcy wyciągną z tej lekcji naukę. Nie zazdroszczę Ci.

Grażyna i Irek

Chłopcy na razie nic nie wiedzą bo są na wakacjach Crying or Very sad

Aga_Nygusek

Biedne stworzenie 😓 idąc tym tropem, to powinniśmy pozbyć się Bronia, który w swojego pierwszego w życiu Sylwestra zdemolował 100m2 parkietu w domu wynajmowanym przez naszych znajomych. Zdarzyło się i już. Będą kiedyś zmieniać dom, to wycyklinujemy i odmalujemy parkiet. A od kilku miesięcy mamy 2 burzowe tchórze w domu, to naszym obowiązkiem jest zapewnić im komfort i poczucie bezpieczeństwa.